Missio en Missiemaand
Oktober is in de hele katholieke kerk de actiemaand van Missio. Elk Missio-land kiest dan een thema en een gastland uit. Centraal staat natuurlijk altijd de verkondiging en beleving van het evangelie. Dit mondt uit in een wereldwijd netwerk van solidariteit.
Gedoopt en gezonden
Paus Franciscus riep de wereldkerk op een ‘buitengewone missiemaand’ te organiseren in 2019. Hij wil zo meer bewustwording wekken voor de missionaire zending van onze Kerk én van ons allemaal. Die zending bestaat uit getuigende leerlingen van Jezus worden. Wereldwijd wordt campagne gevoerd onder de slogan: ‘gedoopt en gezonden’. Door het doopsel worden we lid van Gods volk én missionaire leerling.
Missie is een werkwoord
We kunnen onze zending (her)ontdekken en nieuw leven geven door terug te keren naar de bron. Je kunt dit in de praktijk omzetten met vier werkwoorden in je achterhoofd : Christus ontmoeten, Christus als bron waaraan we ons steeds weer kunnen laven. Getuigen, Christus doorgeven aan anderen, over Hem getuigen. Verkondigen, van de Blijde Boodschap. Ten dienste staan van God en anderen, een dienstbare houding tegenover God en alle mensen, in het bijzonder de meest kwetsbaren.
Campagneland Venezuela
Dit jaar kiest Missio voor Venezuela als campagneland. Een land dat volop in de actualiteit is, maar helaas niet om positieve reden. Economische crisis, sociale crisis, politieke crisis. Hoewel Venezuela ooit bekend stond als relatief stabiel en zeker welvarend, zijn sociale ellende en onzekerheid nu troef. Maar natuurlijk is er meer over te vertellen.
Venezuela ligt in Zuid-Amerika en is zo’n 30 keer groter dan België. Er wonen ongeveer 31 miljoen mensen waarvan zo’n 5 miljoen in Caracas, de hoofdstad. Tijdens het bewind van Hugo Chavez, van 1999 tot 2013, slaagt het land erin enige stabiliteit te vinden. Na zijn dood komt het land onder Maduro, door wanbeheer, in een kwetsbare positie terecht. ‘Ellende’ is misschien wel het beste woord om de huidige situatie van veel Venezolanen te omschrijven. Veel mensen verlaten het land op zoek naar beter. Wie achterblijft, rekent op familie, sociale organisaties of… de Kerk, die een vaste waarde is in de samenleving. Het lijkt zowat de enige instelling die niet voor corruptie of machtswellust vatbaar is. Niet te verwonderen dat ze voor velen een rots is om op te bouwen. Ongeveer 96% van de bevolking is katholiek. De Kerk verzet zich ook zoveel mogelijk tegen het politiek regime dat onvoldoende voor zijn mensen zorgt. Ze is aanwezig bij de meest armen, bij wie echt aan zijn lot overgelaten is. Straatkinderen zijn een kwetsbare groep.
“Ik ben Manolo, 16 jaar. Toen ik 12 was, ben ik thuis weggegaan. Het was er niet meer leefbaar. Ik kwam op straat terecht, maakte snel vrienden maar dat bleken foute vrienden te zijn. Ze sleurden me mee in een misdadig leven. Op een dag ontmoette ik pater José, een salvatoriaan. Hij nam me mee naar een opvanghuis. Hier maakte ik échte vrienden en ontmoette er mensen die het beste met me voorhadden. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer een toekomst heb. Hier leer ik dat we er zelf ook iets van kunnen maken, dat we ons steentje kunnen bijdragen aan een betere wereld. Ik geloof er weer in!”
De straatkinderen van Caracas
Caracas bestaat niet enkel uit een stadscentrum en rijke stadswijken. Er rond vind je voorsteden en sloppenwijken. De stad wordt gezien als één van de gevaarlijkste steden ter wereld. Armoede, misdaad, geweld, drugstrafiek… je vindt het er allemaal. Net als erg kwetsbare mensen, zoals de vele straatkinderen in de armste wijken op de steile hellingen die de stad omringen. De bewoners leven in barre omstandigheden, hun buurt is vaak in de greep van misdadigers. Er leven ook mensen die gewoon geen dak boven hun hoofd hebben, die op straat leven, ook kinderen. Ze zijn kwetsbaar en dus een gemakkelijke prooi voor bendes.
“Ik ben Miguel, 11 jaar. Ik woon met mijn ouders, twee zussen en drie broers in de sloppenwijken rond Caracas. Mijn ouders hebben te weinig geld voor kleding, eten, medicijnen, school… Thuis hebben we zelden elektriciteit of stromend water. Mijn ouders willen een betere toekomst voor ons. Daarom vroegen ze of de pater salvatorianen konden helpen. Gelukkig wel! Ze zorgen ervoor dat we naar school kunnen, kleding hebben. Ik ben vastberaden mijn best te doen op school, zodat ik later een goede job vind. Dan kan ik mijn ouders helpen, na alles wat zij voor mij gedaan hebben.”
De religieuze gemeenschap van salvatorianen trekt zich het lot van deze straatkinderen aan. In één van de armste wijken opende ze twee opvanghuizen voor jongens. Hier kunnen ze tot rust komen, studeren en een familiale omgeving vinden. Ze (her)ontdekken er de christelijke waarden van vrede, waardigheid en respect, voor zichzelf én voor anderen. Maar dit aanbod voldoet niet aan de vraag. De salvatoriaanse gemeenschap wil uitbreiden. Eerst en vooral is er nood aan een opvanghuis voor meisjes. Daarnaast droomt ze van een programma rond sport en cultuur voor jongeren. Door heen sport, dans, kunst, muziek, theater… kunnen de kinderen en jongeren zich volop ontwikkelen. Ze ontdekken hun talenten, leren zich uitdrukken, groeien als mens. Hun zelfvertrouwen en zelfrespect zullen toenemen. En natuurlijk houdt dit programma hen ook van de straat.
Collecte op Missiezondag
De omhaling tijdens de vieringen van 19 en 20 oktober schenken we aan Missio. Dit jaar zullen daarmee straatkinderen in Venezuela geholpen worden. Met onze collecte dragen we bij aan opvang voor meisjes, beter onderwijs en een project vol kunst en sport. Denk je aan hen? Een extra steentje bijdragen kan op de rekening van Missio vzw: BE19 0000 0421 1012, met de mededeling ‘Straatkinderen Caracas’. Bedankt!