“Ik heb het gehad met God”
We kregen een artikel met heel wat bedenkingen van deken Antoon, die op 1 november zijn taak als deken eindigt. We zijn hem uiteraard heel dankbaar voor alles wat hij in onze dekenij gedaan en betekend heeft. Hieronder een toch wel indrukwekkend artikel n.a.v. de aanvallen tegen onze Kerk.
Zonder enige nuance
Nooit werd de kerk in de media zo belaagd als nu recent. Het is waar: wat in de documentaire ‘Godvergeten’ opnieuw onder de aandacht werd gebracht, mag niet verzwegen worden. Het is tegengesteld aan de eigenste zending van de kerk. Maar vandaag is er ook veel stemmingmakerij, en allerlei instanties overwegen hun band met de kerk te verbreken. Ook de persoon die deze uitdrukking “Ik heb het gehad met God” voor haar rekening nam. Zonder enige nuance wordt alles bevraagd, ook het eigen toebehoren tot het geloof. Laatst kwam ook het voorstel om de uitzending van de eucharistie op zondag op de VRT te schrappen. De woorden kaderen in de algemene secularisering van de tijd. Het zou jammer zijn want voor zovele bejaarde en zieke mensen is deze uitzending een eigen steunpunt en verdiepingsmoment. Hoe men in de woonzorgvoorziening ‘Home Vrijzicht’ te Elverdinge dit uurtje tot een gemeenschappelijke viering maakte met samenzang en ontmoeting ondereen, ontroerde mij. Ook ouders haken af: voor eerste communie of voor de komende vormselviering van hun kinderen. Als aanleiding tot een familiefeest moet je het inderdaad niet doen, zo’n sacrament vraagt om een blijvend engagement.
Het beeld van God
Wat bedoelen mensen wanneer ze zoiets zeggen omtrent God. De kans is groot dat het beeld van God dat ze in hun jeugd hebben meegekregen nog steeds werkzaam is. Zien ze God als een soort rechter, die alle kwaad zou moeten bestraffen? Een God die hoog in de hemel troont en op onze vingers kijkt of we wel het goede doen? Die God heeft alvast niet gewerkt om kinderen van dat leed te vrijwaren. Maar met zo’n besluit wordt iets fundamenteel uit de samenleving verdrongen. De hele maatschappij is binnengetreden in een wereld waar de mens centraal staat, als een autonoom wezen. Hij wil en moet verantwoordelijkheid dragen voor zijn daden en wie de wet overtreedt moet de gevolgen dragen. Maar nu blijkbaar ook de Kerk, waarin deze persoon functioneert. Men kan niemand geloof in God opdringen. Hij moet van binnenuit ontdekt worden. Om na te gaan of iemand geschikt is voor het monnikenleven stelde Benedictus in zijn Regel voor dat het voldoende is na te gaan of iemand God echt wil zoeken. En dat vraagt de inzet van een leven lang. Ook een kaarsje voor de goede afloop van een probleem hoort daar bij: een teken van kwetsbaarheid als opstap naar die andere wereld waarvoor men wil openstaan.
Hoe we allen God zoeken
Gelovig zijn beleeft men altijd in een gemeenschap die voor God open staat en die een steun en een verwijzing naar dat meer in het leven wil zijn. Christen ben je nooit alleen. Daar ligt ook de zin en de betekenis van de Kerk, niet in de macht van het getal. Belangrijk daarom is hoe Paus Franciscus wijst op de betekenis van een Synodaal luisteren en spreken in deze synode van de kerk. Hij noemt het zelfs de eigen wijze van omgaan met elkaar voor deze tijd. Luisteren naar elkaar onder christenen is het ontdekken hoe we allen God zoeken in deze tijd van Godsverduistering. De hoop is dat dit luisteren de eigen meningen verruimt en verrijkt met de overtuiging en met het aanvoelen van diegenen die eerst zover van ons af stonden. Wie kan luisteren naar het getuigenis van anderen die vertellen over wat het geloof in hun persoonlijk leven tot stand heeft gebracht en wat het als wederzijdse betrokkenheid van mensen bij hen heeft opgewekt, ziet een andere kerk dan deze van ontgoocheling om bepaalde mistoestanden. Een nieuwe Kerk die niet steunt op macht, maar op een kracht tot vernieuwing onder de stuwing van de H. Geest.
(Deken Antoon)