Interview met kunstenaar Norbert Rammant
Een interview met Norbert Rammant is een mooie ervaring. Terwijl Norbert in de zetel zit, helpt Margriet, zijn echtgenote, met de ontvangst. Hij vertelt honderduit over zijn kunstwerken, zijn opleiding en zijn grote liefde voor Bredene en de Sint-Jozefskerk in het bijzonder. En hij toont ook de foto’s, van heel lang geleden in de Veldstraat tot de kunstwerken vandaag.
Norbert, binnenkort wordt een kunstwerk van jou onthuld in de Sint-Jozefskerk. Vertel er eens iets mee over.
“Het zijn er eigenlijk twee, maar het grootste en belangrijkste is een zwangere Maria. Het was eigenlijk een idee van vroeger, geopperd door een buur die ondertussen overleden is. Het idee is blijven hangen en ik kreeg zin om er iets mee te doen. Het andere werkje is een geseling van Christus. Het leven brengt immers zijn tegenslagen met zich mee, iets wat ieder mens meemaakt, maar ook ikzelf weet wat het is als je leven aan een zijden draadje hangt.”
Margriet vult hierbij aan dat Norbert een hele tijd in coma was gebleven na een grote operatie. Ze vroeg aan de dokter of hij wist of Norbert erdoor zou komen. De dokter antwoordde, dat weet die van hierboven, hierbeneden en van hiernaast tot hiernaast (van links en rechts, in het geheel een kruisteken). Het werd dus positief, want na een tijd gaf Norbert weer tekens van leven en na een lange revalidatie kon hij weer de oude worden.
Norbert neemt de draad weer op: “Ik heb ook een iconenschildercursus gevolgd. Weet je dat er in één icoon wel 80 uren schilderwerk zitten. Een plank moet van eikenhout zijn, er moeten 7 à 8 krijtlagen op en dat moet perfect glad zijn. Daarnaast is er het bekleden met bladgoud en de details van het schilderen, het vraagt allemaal geduld en tijd. Ik zou graag ook nog een icoon willen schenken aan de Sint-Jozefskerk, en ook aan de Visserskapel.”
Ook andere kunstwerken hebben een plaats van jou in Bredene? Waar staan ze?
“Ik maakte een beeld bij de nieuwe strooiweide in de Priorijhof en er staat ook een gedicht bij dat ik maakte. Ik heb immers een veelzijdig palet van mogelijkheden en ik ben een bezige bij. Ik volgde de tekenacademie, de schilderacademie, de beeldhouwacademie en ook het keramiek atelier, samen 33 jaar lang. Pas onlangs rondde ik mijn laatste opleiding af. En ik maak soms ook gedichten. Een andere plaats waar een beeld staat is het vrijzinnig centrum “De Fakkel”. Mijn grootste aandacht gaat echter naar de Sint-Jozefskerk waar mijn ouders en ikzelf veel herinneringen delen. Ik heb veel te danken aan mijn ouders en ik kreeg het geloof van hen mee. Heel wat van deze herinneringen spelen zich af in deze kerk. Ik hou van deze kerk en ik kom er graag en veel. Ik vond alleen dat ze wat mooier mocht worden en daar heb ik zelf iets aan kunnen doen. Zo’n elf jaar geleden werd er een kruisweg van mij ingehuldigd, en ik maakte ook een schilderij dat hangt bij de kruisjes van de overledenen. het heet: “Alles is volbracht.” En natuurlijk staan er in mijn eigen huis en in mijn atelier in de Veldstraat op het Sas ook heel wat kunstwerken.
Die kruisweg is een grote blikvanger in de kerk, zeker nu ze wat mooier gepresenteerd is.
Ja inderdaad, dat is een goede verbetering geweest. Deze gaf mij ook ideeën om ter gelegenheid van de nieuwe kunstwerken een tentoonstelling te organiseren. Daar ben ik nu volop mee bezig. Weet je, in deze kruisweg is een mooie verwijzing naar mijn jeugd en mijn beroepsleven. Mijn vader begon ooit in de Veldstraat een winkel en later ook een aardappelleveringsbedrijf. Later zorgde hij er voor dat zijn kinderen gelanceerd geraakten en zelf een winkel of een bedrijf konden beginnen. Als je goed kijkt zie je dat Christus in de kruisweg geen kruis draagt, maar eerder een aardappelzak. Zo’n zak is zwaar en staat symbool voor de rugzak die mensen in hun leven meedragen, en die kan behoorlijk zwaar zijn.”
Bedankt voor deze tip, Norbert. Je bent nu 84 jaar en nog altijd gelukkig samen met je echtgenote. Kan je onze lezers nog een mooie boodschap meegeven ?
“Ik weet natuurlijk niet hoe lang ik nog te gaan heb, maar ik weet wel dat ik niet eeuwig hier blijf. Ik ben nu in staat iets terug te geven aan de gemeente waar ik zoveel moois heb beleefd en aan de kerk. Ik ben katholiek en ik vind dat positief. Ik ben daar dankbaar voor.”
Ons gesprek brengt ons nog naar Brugge en naar wat andere kunstwerken en na een rondleiding thuis spreken we nog af in het atelier om daar de foto’s voor het artikel te nemen. Van harte dank Norbert en Margriet voor jullie liefde voor de kerk en wat jullie voor de Sint-Jozefskerk in het bijzonder deden en nog altijd doen.
(Nikolaas Vanneste)