Verbondenheid tussen generaties

‘Verbonden’ is het thema waarmee we dit jaar op weg gaan. Af en toe willen we hier toch even aandacht aan besteden. Zo kwamen we naar aanleiding van de seniorenweek (van 20 tot 26 november) op het idee om de vraag ‘wat generaties met elkaar verbindt’ eens voor te leggen aan onze lezers. Op welke manier zijn grootouders, kinderen en kleinkinderen met elkaar verbonden. Welke gewoonten of tradities geven ze door aan elkaar? Wat met bepaalde gerechten, hobby’s, beroepskeuzes of interesses? Is het geloof nog iets dat hen bindt? De liefde voor muziek of het engagement, de (vrijwillige) inzet voor de ander? Hierbij vinden jullie enkele van de reacties die we kregen, waarvoor dank!

Vertrouwen schept verbondenheid
Verbonden zijn we met diegenen waarmee we onze vreugden, zorgen, angsten in vertrouwen kwijt kunnen. Dat kan zowel familie, buren of vrienden zijn. Elkaar helpen bij problemen kan ook verbondenheid teweeg brengen. Bepaalde tradities zoals het vieren van Kerst, verjaardagen, jubilea brengt ook verbondenheid teweeg. We merken wel dat het moeilijk wordt om iedereen samen te brengen en dat de jongsten hier niet meer zo’n belang aan hechten, wat uiteraard jammer is. Ook in de eucharistie zijn we, als gelijkgestemden, verbonden met elkaar.
(Rita)

Verbinden is de weg open zetten naar elkaar
Wat we zeker willen doorgeven aan onze (klein)kinderen zijn de (christelijke) waarden van het leven, respect hebben voor elkaar. We leren hen ook dat het leven iets is met vallen en opstaan. Daarnaast laten we ook voelen dat, wat ze ook doen, we achter hen staan ook al zijn we het niet altijd eens. Verbinden is verder je (klein)kinderen laten groeien in hun ‘eigen zijn’, is loslaten – je kinderen zijn je kinderen niet –, is niet je eigen wil opleggen. Soms herhaalt de geschiedenis zich in kleine en grote zaken, maar laat ze hun eigen fouten maar maken. En soms nemen kinderen sommige van je hobby’s over, zoals de liefde voor de natuur, maar laat ze dit ook maar zelf ontdekken. Verbinden is vooral laten voelen dat je de ander graag ziet. Verbinden is de weg open zetten naar elkaar. 
(Linda)

Verbondenheid door geloof en gebed
Verbondenheid met mijn ouders…  een moeilijke! Uiteraard voel(de) ik verbondenheid door de familieband maar dat zal wel bij velen zo zijn. Voor ik huwde had ik een zeer moeilijke relatie met mijn moeder, die vrij dominant was, omdat ik mij vrijvocht, mede door de kunstschool Sint-Lukas waar ik mijn opleiding kreeg en die toentertijd wel een heel ander publiek had dan de klassieke humaniora ’s en hogescholen (jaren ’60!).

Ik ben zeven jaar na het einde van de 2^e WO geboren maar de nasleep daarvan heeft zijn invloed gehad op mijn leven. Zelfs toen ik op mijn twintigste mijn “grote liefde” leerde kennen werd dat door mijn moeder gedwarsboomd omdat zij de dochter was van een “zwarte”. Wij mochten als kind niet met een bepaalde buur praten omdat hij een collaborateur was… Dit om maar kort aan te geven dat de relatie met mijn moeder niet echt intens was. Met mijn vader was dit beter omdat ik betrokken was bij de dingen die hij deed in het huis of de tuin.

De verbondenheid die ik heb met hen is hoofdzakelijk door het geloof en gebed. Mijn ouders zijn allebei overleden maar dagelijks bid ik nog tot en voor hen. Ik werd door hun toedoen misdienaar op mijn vijfde en ben dat gebleven tot mijn achttiende. Wij waren bij de VVKS waar de “K” nog echt iets betekende. Ik was lid van de parochieraad, startte nevenvieringen op samen met een drietal ouders en leidde samen met mijn overleden vriend een jeugdorkestje dat de kindervieringen opluisterden. Dit alles kwam door het grote geloof en engagement dat mijn ouders hadden en waarin wij dan ook werden opgevoed.

De verbondenheid met onze zes kinderen is hoofdzakelijk terug te vinden in familie en tradities alsook in het zeer goede contact dat wij allen onderling hebben. De partners van onze kinderen worden ook door iedereen als volwaardig familielid beschouwd en daarbij is er ook een zeer hechte band tussen al onze kinderen en kleinkinderen. Wij hebben ze christelijk opgevoed doch zij beleven hun geloof niet echt actief. Doopsels, communies en vormsel worden nog in ere gehouden maar veel verder gaat het niet. Wij hopen dat het zaadje dat wij in hen geplant hebben ooit zal mogen groeien.

Verbondenheid is er ook met onze kinderen waarbij we een aantal tradities van mijn ouders in ere houden. Een speciale, buiten het met iedereen samenkomen met Kerst, nieuwjaar en Pasen, is bijvoorbeeld dat de kinderen een beurtrol hebben om “Vla” (geen vlaai maar een typisch Brabants kaneel-puddingachtig gerecht) te maken voor ons en hun broers en zussen.  Dat gebeurt in de dagen voor Kerstmis. Mijn ouders deden dat ook voor hun broers en zussen evenals voor de buren met het kermisweekend in het dorp.

Ik stuurde de vraag ook door naar onze kinderen. Twee van hen reageerden als volgt.

Verbondenheid is een stukje nostalgie. Het vroeger samen brengen met het nu. Niets mooiers dan je kind mee te geven wat je zelf van je ouders leerde en apprecieerde. Samen herinneringen ophalen bij gewoontes, lekkernijen,… en ten volle te genieten van deze momenten met veel liefde er respect voor elkaar.

Verbonden met jullie, onze ouders: door de leuke dingen die we vroeger deden ook met onze kinderen te doen, bv. weekendjes weg. Door op vakantie veel te vertellen hoe we vroeger onze vakanties beleefden en soms ook dezelfde dingen te doen. Overdracht van herinneringen aan onze eigen kinder- en pubertijd. Door te gaan wandelen met onze kinderen want dan gaan we bijna altijd langs ons ouderlijk huis dat verkocht werd en dan vertellen we over hoe wij daar buiten speelden in de zomer en wie waar woonde. Verbondenheid ook door tradities in ere te houden met dingen te doen die wij ook als kind deden. 
(Kris)

Verbondenheid vanuit OKRA
Tenslotte kregen we vanuit OKRA kregen we een mooie reflectie over wat de senioren willen doorgeven aan de volgende generaties.
Laat ons een verbond sluiten, ons aan elkaar verbinden, de handen in elkaar slaan voor een nieuwe manier van leven.
Waar de kleine mens niet meer onzichtbaar wordt gemaakt, omdat de beteren genoeg hebben aan zichzelf.
Waar we gaandeweg elkaar opnieuw ontmoeten, zo verschillend als we zijn, en waar we elkaar het recht gunnen om te zijn wie we ten diepste zijn.
Waar de norm van ons samenleven niet bepaald wordt door het halen van het grote NOOIT GENOEG en waar de kwaliteit van leven niet gemeten wordt met wat mode en reclame voorschrijven.
Laat ons een verbond sluiten om samen werk te maken van een nieuwe manier van leven, waarvan de rode draad is: “Ik zal er zijn voor jou”, voor politici, voor onze relaties, voor ons omgaan met de dingen.
(Rita)

Graag eindig ik met een citaat van Prof. Hans van Crombrugge, voorzitter van de Dienst voor Gezinspastoraal (IDGP) en lector aan Odisee Hogeschool Brussel.

“De betekenis van de grootouders is vooral deze van het ‘er zijn’ in een wereld van actie. Ze zijn concrete symbolen van verbondenheid tussen en over verschillende levens heen, hun aanwezigheid geeft verbondenheid en continuïteit.” 

(Johan Vervaeke)