Een mijmering over de beleving van de grondtoon in de advent

De advent is bij uitstek een tijd voor diepere verbondenheid.
Her en der liggen nog herfstbladeren en hangt er weemoed,
stil verdriet, als mistsluiers over een leeg veld.  
Donkerte en koude zetten ons aan om elkaar op te zoeken
en brood en verhalen te delen.
We vermijden om veel fel licht aan te steken,
we houden het bij zacht en warm.
Zoals het licht van de kaarsen op de adventskrans.
Die krans is trouwens rond,
rond zoals een vriendschapskring.
Het kan zo’n deugd doen om samen stil naar die krans te kijken,
niets verbindt dieper dan aandachtige stilte.
En dan de namen noemen van mensen die ons dierbaar zijn,
mensen die onze steun nodig hebben.
Ten beste spreken, verbonden ook buiten onze hechte kring.
Vertrouwen dat Hij de Komende is:
God zo grenzeloos groot en tegelijk zo klein
dat Hij met ons verbonden wil zijn.